Dziś wtorek , 19 marca 2024 r. imieniny: Aleksandryny, Józefa, Nicety

PRZYGOTOWANIE DO SAKRAMENTU BIERZMOWANIA

Pojęcie.

Bierzmowanie (łac. confirmatio) stanowi drugi etap inicjacji chrześcijańskiej. Jest to, jak mówi św. Tomasz (S. Th. III, q. 72 a. 1 ad 1) sakrament, który uświęca dojrzałość życia chrześcijańskiego – niejako uzupełniając sam chrzest. Wyraz polski pochodzi z czeskiego „birem”, który poprzez starogórnoniemiecki spokrewniony jest z wyrazem łacińskim „firmare” - utwierdzić „Charakter”. Bierzmowanie udziela zatem niezatarty znak duchowy, jest utwierdzeniem, czyli źródłem duchowej siły, aby wierni wyznawali swoją wiarę i skutecznie ją wprowadzali w życie praktyczne.

Pierwsze świadectwo o bierzmowaniu pojawia się w Dziejach Apostolskich. W tradycji poapostolskiej aż do V wieku udzielano bierzmowanie w ścisłej łączności z chrztem. Kiedy I Synod w Orange (441) po raz pierwszy określił terminem „confirmatio” ryt nakładania rąk i namaszczenia krzyżmem, stał się on istotnym obrzędem bierzmowania, oddzielonym już na stałe od chrztu. Teologowie średniowiecza, ustalając schemat sakramentologiczny na podstawie rozróżnienia materii i formy, uznali namaszczenie za materię bierzmowania, co potwierdził Sobór Lioński II (1274). Wobec zakwestionowania przez protestantów sakramentalności bierzmowania, Sobór Trydencki ustanowił całkowitą odrębność bierzmowania jako sakramentu, sankcjonując jego trwałe oddzielenie od chrztu. Sobór Watykański II, ukazując istotę inicjacji chrześcijańskiej, wyraźnie podkreślił, że bierzmowanie jako sakrament szczególnej mocy Ducha Świętego jest dopełnieniem chrztu, co należy uwydatnić w obrzędzie bierzmowania, poprzedzając go odnowieniem przyrzeczeń chrzcielnych.

Zasadniczym szafarzem bierzmowania jest biskup, a materią jest namaszczenie krzyżmem, czyli mieszanką oleju z oliwek i balsamu, poświęconą przez biskupa w specjalnym obrzędzie odbywającym się w Wielki Czwartek.

Przygotowanie do sakramentu bierzmowania.

Każdy z kandydatów uczestniczy w katechezie szkolnej w wymiarze dwóch lekcji tygodniowo. Ponadto bierze udział w katechezach przy parafii. Katecheza parafialna stanowi uzupełnienie katechezy szkolnej i stwarza możliwość skierowania do młodzieży zachęty, aby angażowała się w życie duchowe parafii.

Jan Paweł II o sakramencie bierzmowania.

Problematyka sakramentu bierzmowania stała się przedmiotem kilku katechez środowych Jana Pawła II. Bierzmowaniu poświęca on także uwagę w adhortacji Christifideles laici oraz w przemówieniach kierowanych do młodzieży i osób konsekrowanych. Podkreśla, że sakrament ten wprowadza chrześcijanina w perspektywę dążenia do doskonałości. Ochrzczeni, wiążąc się mocniej z Kościołem, otrzymując szczególną moc Ducha Świętego, są bardziej zobowiązani do świadectwa.

Łaska udzielana w sakramencie bierzmowania jest darem męstwa. Ten dar odpowiada potrzebie umocnienia do podjęcia duchowej walki wiary i miłości w celu pokonania pokus i dawania w świecie świadectwa słowem i życiem chrześcijańskim z odwagą, zapałem i wytrwałością. Jezus wspomina o niebezpieczeństwie wstydzenia się wiary: „Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w swojej chwale oraz w chwale Ojca i świętych aniołów”. Ojciec Święty zauważa, że to wstydzenie się Chrystusa przyjmuje dziś często formę fałszywej tolerancji, która polega na ukrywaniu własnej wiary i akceptacji kompromisów niegodnych prawdziwych uczniów Chrystusa. Należy zatem wykorzystać w pełni dary Ducha Świętego, otrzymane w sakramencie bierzmowania, aby odważnie wyznawać wiarę w Chrystusa. Papież uświadamia, że ryt poświęcenia krzyżma świętego nawiązuje do namaszczenia, jakiego Duch Święty udziela męczennikom. Męczeństwo jest najwyższą formą świadectwa.

Jan Paweł II podkreśla, że należy położyć także większy nacisk na wartość sakramentu bierzmowania, który dzięki specjalnemu darowi Ducha Świętego pozwala składać dojrzałe świadectwo wiary w Chrystusa oraz pojmować w sposób bardziej świadomy i przemyślany swoją rolę w życiu i apostolstwie Kościoła. Sakrament bierzmowania stanowi – obok chrztu – drugi filar teologii laikatu, co należy podkreślać zwłaszcza dzisiaj, gdy rozwój eklezjologii doprowadził do wypracowania koncepcji zaangażowania świeckich, stanowiącego formę bardziej świadomego ich udziału w Tajemnicy Kościoła. Zdaniem Jana Pawła II, również profesja rad ewangelicznych jest rozwinięciem konsekracji dokonanej w sakramencie bierzmowania. Jest to nowy dar Ducha Świętego udzielany tym, którzy mają prowadzić czynne życie chrześcijańskie, podejmując ściślejszą współpracę i służąc Kościołowi, by przez praktykę rad ewangelicznych przynosić nowe i bogatsze owoce świętości i apostolstwa.

Jan Paweł II jest świadom, że w związku z sakramentem bierzmowania istnieją wśród duszpasterzy pewne kontrowersje dotyczące kwestii wieku najbardziej odpowiedniego do przyjęcia tego sakramentu. Pojawił się pogląd, że najlepszy jest wiek 15-18 lat, kiedy osobowość przyjmującego sakrament bierzmowania jest bardziej dojrzała i może on świadomie przyjąć poważne i stałe zobowiązanie życia i świadectwa chrześcijańskiego. Inni opowiadają się za młodszym wiekiem. W każdym wypadku należy, zdaniem Jana Pawła II, starać się o pogłębione przygotowanie do tego sakramentu, pozwalające tym, którzy go przyjmują, odnowić obietnicę chrztu z pełną świadomością otrzymywanych darów i podejmowanych zobowiązań. Bierzmowanie jest sakramentem pomagającym wzbudzić i podtrzymać zobowiązania tym wiernym, którzy chcą poświęcić się dawaniu świadectwa chrześcijańskiego w społeczeństwie.

Odsłon: 8991